
Opera
Napój miłosny
Opera komiczna w dwóch aktach
Gaetano Donizetti
2
godziny
30
minut
szczegóły
informacje
czas trwania
2
godziny
30
minut
|
1
przerwa
kompozytor
Gaetano Donizetti
libretto
Felice Romani
premiera światowa
Mediolan, Teatro della Canobbiana, 12.05.1832
polska premiera
Lwów, Teatr Miejski, 10.03.1838
premiera w Operze Krakowskiej
2.12.2012
język spektaklu
Włoska wersja językowa z polskimi napisami
opis
Perła włoskiej opery buffa. Sercowe przygody bohaterów znajdują szczęśliwe zakończenie tyleż za sprawą wiary w magiczną moc tajemniczego eliksiru co niewzruszonego przekonania, że świat podlega odwiecznemu porządkowi, w który wpisuje się także tolerancja dla słabostek i błędów ludzkiej natury a miłość i dobroć zwyciężają. Utwór, chwalony za doskonałość scenariusza i wiarygodność psychologiczną postaci ma jeszcze w sobie coś nieuchwytnego, wywołującego melancholię i tęsknotę. Muzyka wyróżnia się subtelnością, nastrojowością, błyszczy inwencją.
„Napój miłosny” to pierwszy utwór Donizettiego, który osiągnął europejską sławę. Po mediolańskiej premierze w 1832 zdobył natychmiast sceny Włoch, potem Europy i świata. Triumfowały w niej takie znakomitości jak Enrico Caruso w inscenizacji La Scali z 1900 r. pod dyr. Toscaniniego, a bliżej naszych czasów Luciano Pavarotti czy Placido Domingo. Do dziś opera nie schodzi z afisza największych teatrów. Wielbiciele tego tytułu mieli okazję obejrzeć przed kilkoma laty transmisję przedstawienia z Metropolitan Opera z Anną Netrebko w partii Adiny, Matthew Polenzanim jako Nemorino i Mariuszem Kwietniem w roli sierżanta Belcore. „Una furtiva lagrima”, uznawana za sprawdzian tenorowego belcanta, należy do najsławniejszych i najpiękniejszych arii męskich światowego repertuaru operowego.
„Napój miłosny” to pierwszy utwór Donizettiego, który osiągnął europejską sławę. Po mediolańskiej premierze w 1832 zdobył natychmiast sceny Włoch, potem Europy i świata. Triumfowały w niej takie znakomitości jak Enrico Caruso w inscenizacji La Scali z 1900 r. pod dyr. Toscaniniego, a bliżej naszych czasów Luciano Pavarotti czy Placido Domingo. Do dziś opera nie schodzi z afisza największych teatrów. Wielbiciele tego tytułu mieli okazję obejrzeć przed kilkoma laty transmisję przedstawienia z Metropolitan Opera z Anną Netrebko w partii Adiny, Matthew Polenzanim jako Nemorino i Mariuszem Kwietniem w roli sierżanta Belcore. „Una furtiva lagrima”, uznawana za sprawdzian tenorowego belcanta, należy do najsławniejszych i najpiękniejszych arii męskich światowego repertuaru operowego.
plakat

autor plakatu
Andrzej Pągowski
realizatorzy i obsada
realizatorzy
kierownictwo artystyczne: Bogusław Nowak, Jurek Dybał, Bożena Pędziwiatr, Janusz Wierzgacz, Wioletta Maciejewska
obsada
Adina | Iwona Socha,
Nemorino | Adam Sobierajski
Belcore | Michał Kutnik
Dulcamara | Dariusz Machej
Gianetta | Agnieszka Cząstka-Niezgódka
Notariusz | Dagmar Bilińska Korban
Orkiestra, Chór i Balet Opery Krakowskiej
dyrygent: Jurek Dybał
Nemorino | Adam Sobierajski
Belcore | Michał Kutnik
Dulcamara | Dariusz Machej
Gianetta | Agnieszka Cząstka-Niezgódka
Notariusz | Dagmar Bilińska Korban
Orkiestra, Chór i Balet Opery Krakowskiej
dyrygent: Jurek Dybał
bilety
Ogród Botaniczny Uniwersytetu Jagiellońskiego
Sektor A
80 zł
Sektor B
60 zł
Sektor C
40 zł
miejsca nienumerowane
libretto
Akt I
Gianetta i żniwiarze odpoczywają. Adina czyta, przygląda się jej zakochany Nemorino, smutny, bo ona nie traktuje go poważnie (aria "Quanto è bella"). Adinę rozbawiła przeczytana właśnie legenda o Tristanie i Izoldzie i o napoju miłosnym. Gdyby tak zdobyć tę receptę - żartuje Adina. Nemorino czuje, że ów napój byłby mu bardzo przydatny. Werble oznajmiają nadchodzący oddział żołnierzy. Dowodzi nim sierżant Belcore, który od razu zaczyna zalecać się do Adiny i nawet proponuje małżeństwo. Dziewczyna nie daje jednoznacznej odpowiedzi, ale pozwala żołnierzom odpocząć w wiosce, a żniwiarzy odsyła do pracy. Nemorino ma więc okazję, by wyznać miłość Adinie, lecz ona twierdzi, że nie potrafi oddać serca jednemu mężczyźnie - jest niestała jak wiatr, ale dzięki temu wolna (duet "Chiedi all'aura lusinghiera").
Zbiegają się wieśniacy zaciekawieni przybyciem Dulcamary. Doktor, "encyklopedyczny specjalista", jak mówi o sobie, ma lekarstwa na wszystkie dolegliwości i choroby (cavatina "Udite, udite o rustici"). Wprawia to wieśniaków w zachwyt, zwłaszcza że ceny leków nie są wygórowane. Nemorino prosi go o eliksir, który może obudzić miłość. Doktor sprzedaje mu drogo cudowny napój (w rzeczywistości butelkę lichego wina), który zacznie działać po 24 godzinach. Nemorino natychmiast wypija całą porcję i jest tak szczęśliwy, że przestaje zwracać uwagę na Adinę, skoro nazajutrz i tak miłość się w niej obudzi. Adina podejrzewa, że Nemorino przestał ją kochać, więc kiedy ponownie pojawia się Belcore, oznajmia, że w ciągu tygodnia może go poślubić, co pobudza do śmiechu Nemorina. Żołnierze przynoszą nowe rozkazy: oddział ma nazajutrz opuścić wioskę. Adina postanawia zatem, że ślub odbędzie się natychmiast. Zrozpaczony Nemorino błaga, by poczekała do jutra. Wierzy, że napój zadziała do tego czasu, i przekonuje dziewczynę, że będzie żałowała pochopnej decyzji. Adina chce dać mu nauczkę i prosi, by Belcore posłał po notariusza, a całą wioskę zaprasza na wesele. Nemorino wzywa na pomoc Dulcamarę, co wzbudza ogólną wesołość.
Akt II
W czasie weselnego śniadania doktor Dulcamara zabawia gości barkarolą o starym senatorze i pięknej gondolierce, wtóruje mu Adina. Przybył notariusz, Belcore proponuje podpisanie kontraktu, lecz Adina zwleka, gdyż znikł gdzieś Nemorino, a jej zależy, by się na nim zemścić. Tymczasem Nemorino, przekonany, że wszystko już stracone, błaga Dulcamarę o jeszcze jedną butelkę napoju miłosnego. Niestety, nie ma czym za nią zapłacić, a szarlatan daje mu mało czasu na zdobycie pieniędzy. Na szczęście pojawia się Belcore i narzeka, że Adina odłożyła ślub do wieczora. Kiedy sierżant słyszy o finansowych kłopotach Nemorina, proponuje mu, by zaciągnął się do wojska. Natychmiast otrzyma żołd, a w mundurze z pewnością spodoba się dziewczętom. Nemorino wie, że być żołnierzem to zajęcie niebezpieczne, ale może jeszcze przed wymarszem z wioski zdoła zdobyć serce Adiny - podpisuje więc dokumenty i bierze pieniądze.
Podniecona Gianetta opowiada dziewczętom, że właśnie zmarł bogaty wuj Nemorina i zostawił mu pokaźny majątek. Kiedy pojawia się Nemorino, lekko już zamroczony nadmiarem eliksiru, wszystkie panny zaczynają się do niego zalecać, a ponieważ nie wie nic o spadku, sądzi, że to eliksir zaczął działać. Adina dowiaduje się od Dulcamary, że Nemorino sprzedał swą wolność, by zdobyć napój miłosny. Zaczyna rozumieć, że postąpiła źle, a Dulcamara, spostrzegłszy, że kocha Nemorina, jej także proponuje eliksir. Dziewczyna uważa jednak, że do męskiego serca łatwiej trafić dzięki pięknym oczom. Nemorino ma nadzieję, że łza, którą widział u Adiny, być może jest dowodem, że ona go kocha. Jeśli nie - pozostaje mu tylko śmierć (aria "Una furtiva lagrima"). Adina odkupiła od sierżanta Belcore dokumenty, jakie podpisał Nemorino, ten jednak oświadcza, że woli żołnierską śmierć niż życie bez miłości. Dopiero wtedy Adina wyznaje, że go kocha. Belcore próbuje się pocieszyć: świat pełen jest pięknych dziewcząt. A szczęśliwe połączenie Adiny i Nemorina daje Dulcamarze okazję, by zachwalać cudowny napój miłosny, który sprowadza na człowieka nie tylko miłość, ale i bogactwo.
Jacek Marczyński „Przewodnik operowy”, Świat Książki 2011
Gianetta i żniwiarze odpoczywają. Adina czyta, przygląda się jej zakochany Nemorino, smutny, bo ona nie traktuje go poważnie (aria "Quanto è bella"). Adinę rozbawiła przeczytana właśnie legenda o Tristanie i Izoldzie i o napoju miłosnym. Gdyby tak zdobyć tę receptę - żartuje Adina. Nemorino czuje, że ów napój byłby mu bardzo przydatny. Werble oznajmiają nadchodzący oddział żołnierzy. Dowodzi nim sierżant Belcore, który od razu zaczyna zalecać się do Adiny i nawet proponuje małżeństwo. Dziewczyna nie daje jednoznacznej odpowiedzi, ale pozwala żołnierzom odpocząć w wiosce, a żniwiarzy odsyła do pracy. Nemorino ma więc okazję, by wyznać miłość Adinie, lecz ona twierdzi, że nie potrafi oddać serca jednemu mężczyźnie - jest niestała jak wiatr, ale dzięki temu wolna (duet "Chiedi all'aura lusinghiera").
Zbiegają się wieśniacy zaciekawieni przybyciem Dulcamary. Doktor, "encyklopedyczny specjalista", jak mówi o sobie, ma lekarstwa na wszystkie dolegliwości i choroby (cavatina "Udite, udite o rustici"). Wprawia to wieśniaków w zachwyt, zwłaszcza że ceny leków nie są wygórowane. Nemorino prosi go o eliksir, który może obudzić miłość. Doktor sprzedaje mu drogo cudowny napój (w rzeczywistości butelkę lichego wina), który zacznie działać po 24 godzinach. Nemorino natychmiast wypija całą porcję i jest tak szczęśliwy, że przestaje zwracać uwagę na Adinę, skoro nazajutrz i tak miłość się w niej obudzi. Adina podejrzewa, że Nemorino przestał ją kochać, więc kiedy ponownie pojawia się Belcore, oznajmia, że w ciągu tygodnia może go poślubić, co pobudza do śmiechu Nemorina. Żołnierze przynoszą nowe rozkazy: oddział ma nazajutrz opuścić wioskę. Adina postanawia zatem, że ślub odbędzie się natychmiast. Zrozpaczony Nemorino błaga, by poczekała do jutra. Wierzy, że napój zadziała do tego czasu, i przekonuje dziewczynę, że będzie żałowała pochopnej decyzji. Adina chce dać mu nauczkę i prosi, by Belcore posłał po notariusza, a całą wioskę zaprasza na wesele. Nemorino wzywa na pomoc Dulcamarę, co wzbudza ogólną wesołość.
Akt II
W czasie weselnego śniadania doktor Dulcamara zabawia gości barkarolą o starym senatorze i pięknej gondolierce, wtóruje mu Adina. Przybył notariusz, Belcore proponuje podpisanie kontraktu, lecz Adina zwleka, gdyż znikł gdzieś Nemorino, a jej zależy, by się na nim zemścić. Tymczasem Nemorino, przekonany, że wszystko już stracone, błaga Dulcamarę o jeszcze jedną butelkę napoju miłosnego. Niestety, nie ma czym za nią zapłacić, a szarlatan daje mu mało czasu na zdobycie pieniędzy. Na szczęście pojawia się Belcore i narzeka, że Adina odłożyła ślub do wieczora. Kiedy sierżant słyszy o finansowych kłopotach Nemorina, proponuje mu, by zaciągnął się do wojska. Natychmiast otrzyma żołd, a w mundurze z pewnością spodoba się dziewczętom. Nemorino wie, że być żołnierzem to zajęcie niebezpieczne, ale może jeszcze przed wymarszem z wioski zdoła zdobyć serce Adiny - podpisuje więc dokumenty i bierze pieniądze.
Podniecona Gianetta opowiada dziewczętom, że właśnie zmarł bogaty wuj Nemorina i zostawił mu pokaźny majątek. Kiedy pojawia się Nemorino, lekko już zamroczony nadmiarem eliksiru, wszystkie panny zaczynają się do niego zalecać, a ponieważ nie wie nic o spadku, sądzi, że to eliksir zaczął działać. Adina dowiaduje się od Dulcamary, że Nemorino sprzedał swą wolność, by zdobyć napój miłosny. Zaczyna rozumieć, że postąpiła źle, a Dulcamara, spostrzegłszy, że kocha Nemorina, jej także proponuje eliksir. Dziewczyna uważa jednak, że do męskiego serca łatwiej trafić dzięki pięknym oczom. Nemorino ma nadzieję, że łza, którą widział u Adiny, być może jest dowodem, że ona go kocha. Jeśli nie - pozostaje mu tylko śmierć (aria "Una furtiva lagrima"). Adina odkupiła od sierżanta Belcore dokumenty, jakie podpisał Nemorino, ten jednak oświadcza, że woli żołnierską śmierć niż życie bez miłości. Dopiero wtedy Adina wyznaje, że go kocha. Belcore próbuje się pocieszyć: świat pełen jest pięknych dziewcząt. A szczęśliwe połączenie Adiny i Nemorina daje Dulcamarze okazję, by zachwalać cudowny napój miłosny, który sprowadza na człowieka nie tylko miłość, ale i bogactwo.
Jacek Marczyński „Przewodnik operowy”, Świat Książki 2011
Partnerem wydarzenia jest Ogród Botaniczny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie
nadchodzące spektakle z tego gatunku
/