„Belcanto – radość śpiewania”. Opera uczci jubileusz Ryszarda Karczykowskiego
„Belcanto – radość śpiewania”. Opera uczci jubileusz Ryszarda Karczykowskiego
Fragmenty z najsłynniejszych dzieł mistrzów włoskiej opery w wykonaniu Solistów oraz Orkiestry i Chóru Opery wybrzmią podczas gali „Belcanto – radość śpiewania” 6 listopada o g. 18.30. Gościem specjalnym wieczoru będzie Ryszard Karczykowski – wybitny tenor i dyrektor artystyczny naszego teatru w latach 2003-2006, obchodzący w tym roku 60-lecie pracy artystycznej.
Urodzony w Tczewie Ryszard Karczykowski ukończył studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Gdańsku w klasie Haliny Mickiewiczówny oraz reżyserię muzyczną w Musikhochschule Eisler w Berlinie. Był solistą m.in. scen w Dessau, Lipsku, Dreźnie, Londynie, Wiedniu i Berlinie. Przełomem w jego karierze był występ w „Traviacie” G. Verdiego podczas Festiwalu Aix-en-Provence w 1976 roku oraz w „Zemście nietoperza” (obok Kiri Te Kanawy, pod kierunkiem Zubina Mahty) w Covent Garden w 1977 roku. Od tego czasu śpiewał w operach i salach koncertowych Europy, Azji i obu Ameryk, razem z najwybitniejszymi solistami – m.in. z Ileaną Cotrubas, Agnes Baltsa, Sylvią Sass, Placido Domingo. Krakowska publiczność zna go przede wszystkim jako dyrektora artystycznego Opery Krakowskiej w latach 2003-2006; śpiewacy wywodzący się z krakowskiej Akademii Muzycznej – jako wieloletniego pedagoga i Mistrza.
Trudno o właściwsze uczczenie jubileuszu znamienitego śpiewaka niż koncert poświęcony arcydziełom opery belcanto – dziełom, które eksponują najwyższą techniczną biegłość i wirtuozerię, jaką zdolny jest osiągnąć ludzki głos, ale też celebrują jego piękno i zdolność poruszania publiczności. Niekwestionowanymi mistrzami tego stylu byli G. Rossini, G. Donizetti i V. Bellini, którzy znakomicie wykorzystywali czysto popisowe elementy „pięknego śpiewu”, nie zapominając przy tym o wyrazie dramaturgicznym. Zdobycze te przyswoił i przetworzył następnie G. Verdi, szukając pogłębienia dramaturgii i psychologicznego realizmu, lecz nie tracąc z oczu szlachetnego uroku ludzkiego głosu.
Podczas koncertu wystąpią Soliści Opery Krakowskiej: Agnieszka Cząstka-Niezgódka, Monika Korybalska, Agnieszka Kuk, Paula Maciołek, Katarzyna Oleś-Blacha, Robert Gierlach, Tomasz Kuk, Michał Kutnik oraz Wołodymyr Pańkiw. Dołączą do nich także studenci Wydziału Wokalno-Aktorskiego krakowskiej Akademii Muzycznej – Kamila Dutkowska i Adrian Domarecki. Solistom towarzyszyć będą Orkiestra i Chór Opery pod kierunkiem Tomasza Tokarczyka. W repertuarze znajdą się arie, ansamble i ustępy chóralne z oper doskonale znanych krakowskiej publiczności (m.in. „Don Pasquale” i „Napoju miłosnego” G. Donizettiego, „Normy” V. Belliniego czy „Cyrulika sewilskiego” G. Rossiniego), ale także z „Rigoletta”, a nawet rzadko wystawianych „Nieszporów sycylijskich” G. Verdiego.
Trudno o właściwsze uczczenie jubileuszu znamienitego śpiewaka niż koncert poświęcony arcydziełom opery belcanto – dziełom, które eksponują najwyższą techniczną biegłość i wirtuozerię, jaką zdolny jest osiągnąć ludzki głos, ale też celebrują jego piękno i zdolność poruszania publiczności. Niekwestionowanymi mistrzami tego stylu byli G. Rossini, G. Donizetti i V. Bellini, którzy znakomicie wykorzystywali czysto popisowe elementy „pięknego śpiewu”, nie zapominając przy tym o wyrazie dramaturgicznym. Zdobycze te przyswoił i przetworzył następnie G. Verdi, szukając pogłębienia dramaturgii i psychologicznego realizmu, lecz nie tracąc z oczu szlachetnego uroku ludzkiego głosu.
Podczas koncertu wystąpią Soliści Opery Krakowskiej: Agnieszka Cząstka-Niezgódka, Monika Korybalska, Agnieszka Kuk, Paula Maciołek, Katarzyna Oleś-Blacha, Robert Gierlach, Tomasz Kuk, Michał Kutnik oraz Wołodymyr Pańkiw. Dołączą do nich także studenci Wydziału Wokalno-Aktorskiego krakowskiej Akademii Muzycznej – Kamila Dutkowska i Adrian Domarecki. Solistom towarzyszyć będą Orkiestra i Chór Opery pod kierunkiem Tomasza Tokarczyka. W repertuarze znajdą się arie, ansamble i ustępy chóralne z oper doskonale znanych krakowskiej publiczności (m.in. „Don Pasquale” i „Napoju miłosnego” G. Donizettiego, „Normy” V. Belliniego czy „Cyrulika sewilskiego” G. Rossiniego), ale także z „Rigoletta”, a nawet rzadko wystawianych „Nieszporów sycylijskich” G. Verdiego.