Dziadek do orzechów

Popisy solistów przykuwały uwagę, ale również sceny bitwy ołowianych żołnierzyków z myszami, „Taniec rosyjski” czy „Taniec arabski” kończyły się zasłużonymi brawami. Uwaga należy się też kostiumom autorstwa Marii Balcerek, w pełni odpowiadającym wizji baśniowych postaci.

(...) Doskonale oddana została baśniowa rzeczywistość poprzez świetne pomysły scenograficzne, kostiumy oraz piękny płynny występ artystów baletu. Inscenizacją i choreografią zajął się Emil Wesołowski – tancerz, choreograf, reżyser i pedagog, jeden z czołowych solistów Polskiego Teatru Tańca Conrada Drzewieckiego. Doskonale wczuł się w klimat dziecięcej wizji marzeń. Balet nie wykonuje kolejnych zadań, ale niemalże „płynie” w następujących po sobie scenach widowiska. Taniec Śnieżynek, Myszy, Kwiatów i Żołnierek oraz wszystkie solówki Klary, Drosselmeyera, Lalki czy Wojownika to piękne elementy spektaklu, które jak w kalejdoskopie przewijają się przez scenę. Znakomita jest scenografia Marka Grabowskiego. Można by rzec – skromna. Na scenie mamy w zasadzie jeden duży, wielofunkcyjny element, stanowiący bramę, dekor dla poszczególnych scen, iluminację współgrającą z kolejnymi fragmentami spektaklu. W tle zmieniają się obrazy, zatem widzimy latające widelce i orzechy, spadające piernikowe ciasteczka, śnieżynki oraz piękne zmieniające się wzory przy tańcu Kwiatów. W prostocie, czy wręcz  minimalizmie elementów scenicznych uzyskano niezwykle bogatą scenografię opartą o nowoczesne, ale klasyczne bajkowe rozwiązania. Duże brawa! Kostiumy zaprojektowała Maria Balcerek. Na scenie jest kolorowo i po prostu ładnie, a postaci ubrane są tak, jak każde dziecko wyobraża sobie bohaterów dziecięcych opowieści. Za pulpitem dyrygenckim stanął Grzegorz Berniak, który objął kierownictwo muzyczne tego spektaklu. Orkiestra została poprowadzona bardzo pewnie, pięknie oddając klimat muzyki Czajkowskiego. Wielkie brawa należą się kierującej baletem Elenie Korpusenko. (...) W roli Klary wystąpiła pochodząca z dalekiej Yokohamy Mizuki Kurosawa, baletowa ulubienica krakowskiej publiczności. Nie zawiodła w tej roli, wręcz przeciwnie. Stworzyła piękną, delikatną postać, a jej taneczny kunszt zwłaszcza w II akcie w scenie pas de deux wzbudza zachwyt i podziw. Zarówno zespół, jak i soliści stworzyli piękne widowisko, które w odbiorze jest spójne, płynne, ładnie zatańczone i świetnie zagrane. Nieważne, ile macie lat. Jeśli tylko drzemie w was dziecko i umiecie spojrzeć na świat z jego perspektywy, z pewnością spodoba Wam się ten spektakl. A okołoświąteczny czas dodatkowo sprzyja w jego odbiorze. Przenieście się w do baśniowej krainy marzeń. Na dwie godziny. Przy Lubicz. Polecam!

Doskonale wypadł Robert Kędziński w roli Drosselmeyera, z białymi włosami a la Legolas z „Władcy Pierścieni”. Podobały mi się również Mizuki Kurosawa (Klara) oraz Agnieszka Chlebowska (Ciotka Klary, Wróżka). Efektownie wypadła bitwa ołowianych żołnierzyków z myszami oraz Taniec Arabski.

„Dziadek do orzechów” z Opery Krakowskiej jest podróżą przez świat dziecięcej wyobraźni. Mała Klara dostaje pod choinkę zabawkę – dziadka do orzechów, dzięki któremu wkracza w odrealniony świat baśni. Podróż, w której – jak to w baśni, wszystko może się zdarzyć. Dziesiątki barwnych postaci, płynne i efektowne układy taneczne, bajeczne kostiumy i subtelny humor klasycznego baletu do muzyki Piotra Czajkowskiego w opracowaniu Emila Wesołowskiego stanowią uniwersalną rozrywkę. Muzyka rosyjskiego klasyka, grana na żywo przez orkiestrę Opery Krakowskiej jest doskonałą ilustracją dla krainy dziecięcych marzeń. Do tego dochodzi pomysłowa scenografia z choinką, która co chwilę otwiera się by wypuścić na scenę kolejnych tancerzy. To nadaje opowieści charakter szkatułkowy. (...) Największy aplauz wzbudzały sceny tańca arabskiego i zarówno komiczna jak i szalenie widowiskowa walka ołowianych żołnierzyków z myszami. „Dziadka do orzechów” polecam szczególnie młodszej widowni, ponieważ niesamowicie działa na wyobraźnie. Dorośli zaś spędzą dwie godziny pełne subtelnej i niczym nieskrępowanej przyjemności.