Hrabina Marica

AKT I

By się pozbyć natrętnych zalotników, bogata węgierska hrabina imieniem Marica ogłosiła swe zaręczyny z baronem Kolomanem Żupanem. Z przyczyn osobistych, szczęśliwy wybraniec nie będzie mógł uczestniczyć w przyjęciu, jakie Marica wydaje z tej okazji w swym pałacu. Są po temu istotne powody: baron nie istnieje, a nazwisko Marica zapożyczyła od bohatera sławnej operetki Jana Straussa Baron cygański. W czasie jej licznych i długich pobytów za granicą, opiekę nad posiadłością Maricy sprawuje rządca nazwiskiem Török, skądinąd miłej powierzchowności, acz niskiego stanu. Tu akurat może jednak niezupełnie, jest to bowiem w rzeczywistości hrabia Tassilo Endrödy-Wittemburg, zrujnowany przez ojca utracjusza. Chcąc zapewnić posag siostrze Lizie, hrabia zniżył się do pracy zarobkowej. Tymczasem, ku przerażeniu Maricy, na zaręczynach pojawia się... narzeczony, Koloman Żupan do usług, bogaty ziemianin z Varasdin. Dowiedziawszy się o swym szczęściu z gazety, pospieszył skorzystać z niespodziewanej gratki. Marica Maricą, jego zainteresowanie budzi jednak przybyła na przyjęcie Liza, która z przykrością odkrywa położenie brata. Tassilo zaś, na zabój zakochany w pracodawczyni, odmawia uczestnictwa w fecie, przełykając w milczeniu upokorzenie, łzy oraz szampana, jakiego przesłała mu uprzejmie hrabina. Słysząc jego piękny, tęskny śpiew, Marica postanawia bliżej się nim zainteresować.

AKT II

Skutki nie dały na siebie czekać: Marica zakochała się w przystojnym rządcy, którego wszakże nie sposób uznać za poważnego pretendenta. Chwała Bogu przynajmniej, że zajęty Lizą Koloman daje jej święty spokój. Marica przechwytuje „przypadkiem” list Tassila do przyjaciela w Budapeszcie, z którego dowiaduje się całej prawdy. Przekonana jednak, że cała ta maskarada zmierzała jedynie do położenia ręki na jej majątku, odprawia go pogardliwie, gdy zaś rozumie swój błąd, jest już za późno.

AKT III

Pani i podwładny rozstają się w lodowatej atmosferze, na szczęście jednak do rezydencji przybywa niespodzianie księżna Bożena, stara ciotka Tassila, która dopiero co dowiedziała się o jego fatalnej sytuacji finansowej. Natychmiast też wykupiła wszystkie jego dławiące pasywa i utracone aktywa, teraz zaś wręcza mu je w podarunku. Marica może nareszcie porzucić wątpliwości, podczas gdy Liza i Koloman także doszli do porozumienia. Ciocia błogosławi dwóm szczęśliwym parom.

Piotr Kamiński, „Tysiąc i jedna opera” , PWM, 2008