Kandyd

W premierowym przedstawieniu partię Kandyda wykonał wokalnie Voytek Soko Sokolnicki i był to Kandyd na wskroś współczesny. Świetnie poradził sobie z wymagającą rolą, bo nawet jeśli Kandyd akurat nie śpiewa, to i tak przez cały czas jest na scenie. Podczas drugiego wieczoru wystąpił Łukasz Gaj i pokazał zupełnie innego Kandyda - bardziej lirycznego, skupionego, naiwnego, nawet bezradnego w obliczu czekających go przygód. Miał wdzięk chłopca. Obaj tenorzy potrafili zmodyfikować „operowe śpiewanie” na rzecz stylu musicalowego. Katarzyna Oleś-Blacha emanowała ciepłem, pięknym legato i sporą dozą dystansu do postaci Kunegundy. Precyzyjna wokalnie Joanna Moskowicz nadała z kolei tej bohaterce więcej lekkości, ale i chłodu. Jej sopran brzmiał czysto, a koloratury pewnie, całość była świetnie utrzymana w stylu operetkowym. Mariusz Godlewski poprowadził postać Panglossa z dużą troską o zachowanie swoistego luzu przynależnego filozofowi, który ze stoickim spokojem tłumaczył zawiłości i przeciwieństwa losu. Jego ciepły, jasny baryton pozwolił Godlewskiemu doskonale odnaleźć się w tym muzycznym przedsięwzięciu. Monika Korybalska na zmianę z Paulą Maciołek w partii Paquette dobrze wykonały zadania aktorskie (...). Małgorzata Walewska jako Old Lady ujawniła wielki talent komediowy, jej pojawienie się na scenie od razu podniosło temperaturę. Miała temperament, wdzięk podparty znakomitą techniką i piękną barwą głosu, a przy tym dopracowany każdy gest i przemyślaną interpretację tekstu. Tango „l am easily assimilated” czy opowieść o grillowanym i pożartym przez Turków pośladku opowiadana tak serio, jak to tylko możliwe, wywołały owację. (...) Michał Kutnik w roli pesymisty Martina stworzył świetny epizod, ozdobiony brawurowym wykonaniem songu „Words, words, words!”, a Hubert Zapiór (Maksymilian) pokazał, że swobodnie porusza się zarówno wokalnie, jak i aktorsko w gąszczu narzuconych mu przez reżysera zadań. Karkołomna scena tańca z Gubernatorem (jak zawsze charakterystyczny i bardzo operetkowy Janusz Ratajczak) wypadła doskonale i przywiodła na myśl „Pół żartem, pół serio” Billy'ego Wildera oraz podobne zmagania mężczyzn w damskim przebraniu. Bartłomiej Misiuda też wyszedł zwycięsko z roli Gubernatora. Vasyl Grokholskyi jako Ragotski i Vanderdendur zwrócił uwagę jasnym, dźwięcznym głosem. (...) Michał Znaniecki zaprojektował efektowne kostiumy. Eldorado mieniło się odcieniami złota, asymetryczna suknia podkreślała dotkliwy brak pośladka Old Lady, stroje Kunegundy korespondowały z akcją. Precyzyjnie prowadzona reżyseria światła (także Michał Znaniecki) kreowała przeróżne zjawiska występujące w naturze czy agresywny obraz wojny. Trafny okazał się pomysł, by akcję spiąć klamrą miejsca - biblioteki, w której scenograf zaprojektował dwa główne plany: jeden dotyczył życia realnego, drugi ilustrował podróże i niezwykłe przygody protagonistów. (...) Całości dopełnił ruch sceniczny i choreografia Jarosława Stańka, który potrafił wydobyć komizm sytuacyjny podobny do gagów z filmu niemego (kapitalna scena tańca rabina z arcybiskupem Paryża, tango w Kadyksie, kankan w lizbońskiej scenie auto-da-fe). Ponura treść w opozycji do radosnego czy nawet frywolnego klimatu muzyki w zderzeniu ze „świętością” tematu wprowadza element skandalizujący potrzebny dla wzmocnienia efektu absurdu. Podobne zabiegi stosował w teatrze Tadeusz Kantor.

(...) Michał Znaniecki położył nacisk na stronę widowiskową swej pomysłowej inscenizacji, która ma olśnić widza bogactwem i przepychem dekoracji i strojów, a jednocześnie nie pozostaje w konflikcie z pierwowzorem, lecz z nim koresponduje i zachowuje uchwytną więź tożsamościową. (...) W spektaklu bierze udział cała plejada artystów, ponieważ tak bardzo rozbudowana jest obsada i nie zawsze możliwym staje się wykonywanie przez jednego śpiewaka kilku epizodycznych ról, skoro wymagają one różnych odmian głosów. (...) W roli filozofa Panglossa dwukrotnie wystąpił Mariusz Godlewski, w którego interpretacji zwłaszcza drugi song „Dear boy” odznaczał się ekspresyjnymi modulacjami barwy głosu, a także jego plastycznym operowaniem, w tym ściszaniem. (...) Katarzyna Oleś-Blacha ujmowała słuchaczy przede wszystkim szlachetnym legato, a także przydaniem większej dozy uczucia scenicznemu wizerunkowi postaci... (...) Więcej temperamentu do postaci Starej Damy wprowadziła Małgorzata Walewska, w której wykonaniu na słowa uznania zasłużyło zwłaszcza brawurowe tango „I am easily assimilated”, w którym towarzyszą jej tancerze ze szpadami, nagimi torsami i krezami na szyjach, a doświadczenie sceniczne pozwoliło wydobyć różne subtelności muzycznej natury. (...) W charakterystycznym songu demonicznego Marcina-piromana „Words, words, words”, będącego rewersem optymizmu Panglossa i jego songu o najlepszym ze światów „The best of all possibile worlds”, korzystne wrażenie pozostawili Michał Kutnik i Stanisław Olejniczak, ten drugi również pod względem postaciowym. Także Wasyl Grocholsky w pełni odnalazł się w parodystycznych rolach Ragockiego i Vandendurdera, a jego śpiew odznaczał się dźwięcznością i wyrównaną barwą. (...)

(...) To kolaż, momentami luźno powiązanych scen, które w atrakcyjnie podanej formie, wiodą nas w wyprawie dookoła świata wraz z bohaterami "Kandyda", w poszukiwaniu krainy, w której oddychać można szczęściem. Każdy z punktów podróży ma swój odmienny, odmalowany z operowym przepychem i musicalowym szaleństwem charakter. Rewiowy szyk sprawia jednak, że widz z przyjemnością podąża za wyobraźnią reżysera spektaklu. Niektóre pomysły bywają tu ryzykowne, jak pojawienie się brodatej drag queen albo taniec zakonnic i inkwizytorów w zakapturzonych strojach znanych do dziś z procesji na Półwyspie Iberyjskim - niemniej okazują się bardzo udanymi propozycjami. To jest zasługą Jarosława Stanka, znakomitego choreografa, znanego już krakowskiej publiczności. (...) Podobne komplementy można snuć pod adresem dekoracji autorstwa Luigiego Scoglio. Udało się zbudować sceniczny świat ponad chronologicznymi i geograficznymi podziałami. Osią całości okazują się półki z książkami - co nie powinno dziwić, skoro jesteśmy w świecie Woltera. (...)

(...) Małgorzata Walewska jako Old Lady świetnie porusza się między musicalem i operą, a dobre komediowe aktorstwo wzbogaca ironicznie ujętym stylem primadonny. Równie bezbłędnie w obu tych muzycznych światach odnajduje się Mariusz Godlewski (filozof Pangloss). Katarzyna Oleś-Blacha (Kunegunda) zawsze osiąga najlepszy efekt artystyczny, gdy swą oszałamiającą technikę wokalną traktuje z dystansem, jak właśnie tu, w roli kobiety ceniącej brzęk monet i błysk diamentów.

Małgorzata Walewska (Old Lady), której kunszt operowego śpiewu cenię wysoko, w spektaklu Michała Znanieckiego zaskoczyła mnie aktorskim warsztatem i wykonawczą gracją oraz Michał Kutnik (Martin), który w pełni wykorzystał swój czas na scenie, by w arii „Words, words, words” dobitnie wyśmiać naiwny optymizm Kandyda, wyraziście realizując swoje zadanie wokalne i aktorskie. Z przyjemnością słuchałam i oglądałam Mariusza Godlewskiego (Pangloss) oraz Monikę Korybalską (Paquette).

Opowieść o losach młodzieńca, który wierzył – za swoim mistrzem Panglossem – że żyje na najpiękniejszym ze światów, jest tyleż filozoficzną zadumą nad losem człowieka gnanego wichrami historii, co satyrą pełną absurdów. Stworzenie z poszczególnych obrazów przekonywającej całości jest nie lada zadaniem. A przecież Michałowi Znanieckiemu, reżyserowi spektaklu, twórcy kostiumów i gry świateł, w pełni się to udało. Pomocni byli mu w tym scenograf Luigi Scoglio i choreograf Jarosław Staniek. Na scenie Opery Krakowskiej oglądamy widowisko barwne, pełne dobrze zakomponowanego ruchu, chwilami wręcz piękne. (...) Voytek Soko-Sokolnicki (po raz pierwszy na krakowskiej scenie) stworzył dobrą postać Kandyda, konsekwentnie przedstawił jego dojrzewanie, był dobry zarówno aktorsko jak i wokalnie. Dobrą Kunegundą była Katarzyna Oleś-Blacha. Małgorzata Walewska była prawdziwie mistrzowska jako Old-Lady, podobnie jak Mariusz Godlewski w roli Panglossa. Z przyjemnością oglądałam i słuchałam Moniki Korybalskiej jako Paquette i Huberta Zapióra w roli Maksymiliana. Także wszyscy wykonawcy pomniejszych ról, a jest ich niemało, spisali się należycie. Podobnie balet i utaneczniony chór.