„Wanda” Joanny Wnuk-Nazarowej – po premierze
„Wanda” Joanny Wnuk-Nazarowej – po premierze
10 września na dziedzińcu arkadowym Zamku Królewskiego na Wawelu odbyła się światowa prapremiera „Wandy” – pierwszej opery wybitnej kompozytorki Joanny Wnuk Nazarowej.
Dzieło powstało na podstawie Norwidowskiego misterium, a premierowy spektakl był centralnym punktem ustanowionego przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Roku Cypriana Kamila Norwida. Spektakl został powtórzony 11 września.
Nie ulega wątpliwości, że „Wanda” jest dziełem niezwykle silnie powiązanym z Krakowem – świadczy o tym nie tylko obrany przez Norwida temat legendarnej córki Kraka, lecz również wieloletni związek kompozytorki z „miastem królów” oraz wystawienie obu spektakli na dziedzińcu Zamku Królewskiego na Wawelu przez m.in. artystów naszego Teatru. Nie przesłania to jednak uniwersalnego wydźwięku opery, co podkreśla sama Joanna Wnuk-Nazarowa:
„Nie jest to historia o Wandzie, co nie chciała Niemca. To opowieść o pięknej, lecz niemożliwej do spełnienia miłości, o obowiązku i odpowiedzialności, o wyborach, które ważą o życiu lub śmierci. „Postaci nakreślone przez Norwida są w tym misterium dalekie od jednowymiarowości, niesłychanie prawdziwe.”
„Każda nowa partytura to pewna niespodzianka”, mówi o „Wandzie” Maestro Michał Klauza, kierownik muzyczny spektaklu. „Jest to zawsze wyzwanie ciekawe, podszyte pewnym dreszczykiem emocji. To wspaniałe doświadczenie, kiedy człowiek dostaje najpierw rękopis i widzi takie niuanse jak chociażby nacisk ołówka – świadczący o tym, jaka emocja towarzyszyła kompozytorowi w danym momencie. To też ogromne szczęście i radość, że realizujemy prawykonanie utworu z kompozytorką, którą można zapytać o to, co miała na myśli w danej chwili.”
„Dla mnie Wanda to jedna z ciekawszych postaci kobiecych, nad którymi pracowałem”, zauważa reżyser Waldemar Zawodziński. „Norwid z jednej strony uczłowieczył tę postać, aby nie była tylko wyidealizowanym symbolem; w tym celu wprowadził niezwykły, choć pozornie oczywisty zabieg – jej wielką miłość do wroga, zresztą miłość wzajemną. Wbrew pozorom niewiele jest opowieści, w których wrogowie jednocześnie spętani są miłością – wielką, namiętną, na granicy szaleństwa. Z drugiej strony, Norwid uczynił z Wandy postać mistyczną; świadczy o tym jej wizja, przeczucie Chrystusa, który pojawia się nagle jako idealny przykład kogoś, kto – chcąc odkupić ludzkość – poświęca samego siebie.”
Agata Schmidt, która wcieliła się w tytułową Wandę podczas premierowego spektaklu, komentuje:
„Mam dziką przyjemność w odkrywaniu nowej muzyki; jestem niezmiernie wdzięczna kompozytorce za napisanie tego dzieła – i to właśnie dla takiego głosu, jakim dysponujemy ja i Wanda [Franek]. Jest to rola królewska – umieramy na scenie, pojawia się dramat, mnóstwo emocji; muzyka jest nieoczywista, ale wchodząca pod skórę. Jestem wielką fanką tego utworu i byłam nią odkąd tylko zaczęłam czytać partyturę – bo jednak, z racji mojego zawodu, jako pierwsza przemawia do mnie muzyka.”
W rolach głównych podczas premierowego wykonania usłyszeliśmy Solistów: Agatę Schmidt (Wanda), Tomasza Koniecznego (Grodny), Andrzeja Lamperta (Rytyger/Skald) i Paulę Maciołek (Panna). Wydarzenie było transmitowane na antenie Programu Drugiego Polskiego Radia.
Podczas drugiego spektaklu, 11 września, wystąpili: Wanda Franek (Wanda), Sebastian Marszałowicz (Grodny), Pavlo Tolstoy (Rytyger/Skald) i Zuzanna Caban (Panna).
Solistom towarzyszyły Orkiestra, Chór, Chór Dziecięcy i Balet Opery Krakowskiej pod kierownictwem Maestro Michała Klauzy.
Za przygotowanie chóru odpowiadał Janusz Wierzgacz. Ruch sceniczny przygotowała Natalia Janina Niesobska, zaś kostiumy – Maria Balcerek.
Wydarzenie zostało objęte honorowym patronatem Wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu prof. dr. hab. Piotra Glińskiego, który był obecny na premierowym spektaklu. W dniu prawykonania odbyło się uroczyste złożenie kwiatów pod symboliczną urną Norwida w Krypcie Wieszczów Narodowych; uczestniczyli w nim – obok ministra Glińskiego – członkini Zarządu Województwa Małopolskiego Iwona Gibas, kompozytorka Joanna Wnuk-Nazarowa, dyrektor Opery Krakowskiej Bogusław Nowak oraz dyrektor-redaktor naczelny Polskiego Wydawnictwa Muzycznego Daniel Cichy.
„Nie jest to historia o Wandzie, co nie chciała Niemca. To opowieść o pięknej, lecz niemożliwej do spełnienia miłości, o obowiązku i odpowiedzialności, o wyborach, które ważą o życiu lub śmierci. „Postaci nakreślone przez Norwida są w tym misterium dalekie od jednowymiarowości, niesłychanie prawdziwe.”
„Każda nowa partytura to pewna niespodzianka”, mówi o „Wandzie” Maestro Michał Klauza, kierownik muzyczny spektaklu. „Jest to zawsze wyzwanie ciekawe, podszyte pewnym dreszczykiem emocji. To wspaniałe doświadczenie, kiedy człowiek dostaje najpierw rękopis i widzi takie niuanse jak chociażby nacisk ołówka – świadczący o tym, jaka emocja towarzyszyła kompozytorowi w danym momencie. To też ogromne szczęście i radość, że realizujemy prawykonanie utworu z kompozytorką, którą można zapytać o to, co miała na myśli w danej chwili.”
„Dla mnie Wanda to jedna z ciekawszych postaci kobiecych, nad którymi pracowałem”, zauważa reżyser Waldemar Zawodziński. „Norwid z jednej strony uczłowieczył tę postać, aby nie była tylko wyidealizowanym symbolem; w tym celu wprowadził niezwykły, choć pozornie oczywisty zabieg – jej wielką miłość do wroga, zresztą miłość wzajemną. Wbrew pozorom niewiele jest opowieści, w których wrogowie jednocześnie spętani są miłością – wielką, namiętną, na granicy szaleństwa. Z drugiej strony, Norwid uczynił z Wandy postać mistyczną; świadczy o tym jej wizja, przeczucie Chrystusa, który pojawia się nagle jako idealny przykład kogoś, kto – chcąc odkupić ludzkość – poświęca samego siebie.”
Agata Schmidt, która wcieliła się w tytułową Wandę podczas premierowego spektaklu, komentuje:
„Mam dziką przyjemność w odkrywaniu nowej muzyki; jestem niezmiernie wdzięczna kompozytorce za napisanie tego dzieła – i to właśnie dla takiego głosu, jakim dysponujemy ja i Wanda [Franek]. Jest to rola królewska – umieramy na scenie, pojawia się dramat, mnóstwo emocji; muzyka jest nieoczywista, ale wchodząca pod skórę. Jestem wielką fanką tego utworu i byłam nią odkąd tylko zaczęłam czytać partyturę – bo jednak, z racji mojego zawodu, jako pierwsza przemawia do mnie muzyka.”
W rolach głównych podczas premierowego wykonania usłyszeliśmy Solistów: Agatę Schmidt (Wanda), Tomasza Koniecznego (Grodny), Andrzeja Lamperta (Rytyger/Skald) i Paulę Maciołek (Panna). Wydarzenie było transmitowane na antenie Programu Drugiego Polskiego Radia.
Podczas drugiego spektaklu, 11 września, wystąpili: Wanda Franek (Wanda), Sebastian Marszałowicz (Grodny), Pavlo Tolstoy (Rytyger/Skald) i Zuzanna Caban (Panna).
Solistom towarzyszyły Orkiestra, Chór, Chór Dziecięcy i Balet Opery Krakowskiej pod kierownictwem Maestro Michała Klauzy.
Za przygotowanie chóru odpowiadał Janusz Wierzgacz. Ruch sceniczny przygotowała Natalia Janina Niesobska, zaś kostiumy – Maria Balcerek.
Wydarzenie zostało objęte honorowym patronatem Wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu prof. dr. hab. Piotra Glińskiego, który był obecny na premierowym spektaklu. W dniu prawykonania odbyło się uroczyste złożenie kwiatów pod symboliczną urną Norwida w Krypcie Wieszczów Narodowych; uczestniczyli w nim – obok ministra Glińskiego – członkini Zarządu Województwa Małopolskiego Iwona Gibas, kompozytorka Joanna Wnuk-Nazarowa, dyrektor Opery Krakowskiej Bogusław Nowak oraz dyrektor-redaktor naczelny Polskiego Wydawnictwa Muzycznego Daniel Cichy.
