Cookies Ta strona wykorzystuje pliki cookies (niewielkie pliki tekstowe przechowywane przez przeglądarkę internetową na urządzeniu użytkownika) m.in. do analizy statystycznej ruchu, dopasowania wyglądu i treści strony do indywidualnych potrzeb użytkownika). Pozostawiając w ustawieniach przeglądarki włączoną obsługę plików cookies wyrażasz zgodę na ich użycie. Jeśli nie zgadzasz się na wykorzystanie plików cookies zmień ustawienia swojej przeglądarki.

Repertuar RepertuarEN
Czarno-biała fotografia przedstawiająca siedzącą Barbarę Barską-Féherpataky w eleganckiej sukni - kostiumie ze spektaklu "Hrabina Marica". Artystka trzyma w ręku wachlarz ze strusich piór. Po lewej stoi solista Jan Lachowski we fraku i z bukietem kwiatów,

Żegnamy Barbarę Barską-Féherpataky

Żegnamy Barbarę Barską-Féherpataky

W poniedziałek 28 marca zmarła Barbara Barska-Féherpataky, uznana śpiewaczka i aktorka, wieloletnia Solistka naszego Teatru.
Urodziła się 25 listopada 1941 w Łososinie Górnej k. Limanowej. W 1964 roku ukończyła Państwową Średnią Szkołę Muzyczną w Krakowie, gdzie uczyła się śpiewu pod kierunkiem prof. Marii Bieńkowskiej i H. Jeziorańskiej. Pracę artystyczną rozpoczęła w chórze Miejskiego Teatru Muzycznego w Krakowie (dzisiejszej Opery Krakowskiej), gdzie śpiewała w latach 1964-1966. W 1966 roku, w zastępstwie chorej koleżanki, wystąpiła w partii Saffi w "Baronie cygańskim" Johanna Straussa II. Rola ta otworzyła jej drzwi do kariery solistycznej - na krakowskiej scenie zobaczył ją dyrektor Państwowego Teatru Muzycznego w Szczecinie Edmund Wayda, który zaproponował młodej artystce angaż do swojego teatru. Gdy w 1970 roku wróciła do Krakowa, stała się gwiazdą tutejszej sceny operetkowej. W grudniu zadebiutowała partią Hanny Glawari w Wesołej wdówce Franza Lehára, zyskując uznanie publiczności i krytyków teatralnych. Jacek Berwaldt pisał w "Dzienniku Polskim": „Tytułową postać Hanny Glawari kreuje Barbara Barska; z powodzeniem dźwiga ciężar trudnej roli, prezentując aktorstwo wyjątkowo dojrzałe, zdyscyplinowane oraz dużą kulturę śpiewu” (J. Berwaldt, Wesoła wdówka, „Dziennik Polski”, 28.12.1971.). Kolejne kreacje stworzyła m.in. w "Lady Fortunie" G. Kramera (Marta), "Hrabinie Maricy" (Marica) i "Księżniczce czardasza" (Silva) E. Kálmána, "Hrabim Luksemburgu" F. Lehára (Angèle Didier), "Królu walca" (Angelika) J. Straussa II, "Swobodnym wietrze" (Regina se Saint-Cloud) I. Dunajewskiego.

Po przejściu na emeryturę artystka często występowała w koncertach charytatywnych, a także śpiewała w kościołach w repertuarze patriotycznym i sakralnym.

Z żalem żegnamy wspaniałą Artystkę, zasłużoną dla naszej sceny.

Zespół Opery Krakowskiej