Podziwiamy Was, kiedy tworzycie autorskie spektakle, stanowiące ważną część repertuarów naszych teatrów – „Harnasie” Szymanowskiego, „Dziadka do orzechów” Czajkowskiego czy „Coppelię” Delibes’a i wiele, wiele innych niezwykłych, wzruszających inscenizacji na wszystkich scenach polskich teatrów. Podziwiamy Was, kiedy uczestniczycie jako nieodzowne, ważne artystycznie ogniwo w innych niż stricte baletowe spektaklach, tańcząc mazura w „Strasznym dworze” Moniuszki, poloneza w „Eugeniuszu Onieginie” Czajkowskiego, w „Nocy Walpurgii” i „Fauście” Gounoda czy czardasza w „Baronie cygańskim” Straussa. Bez Waszego udziału te opery nie byłyby tak widowiskowe i spektakularne… Byłyby niepełne.

Widzimy Waszą codzienną pracę, dostrzegamy Wasz talent, twórcze zaangażowanie i zawodową determinację, trud i poświęcenie. Widzimy Wasz pot i łzy… Dziękujemy za to, że jesteście, że dajecie nam i widzom radość. Ale wiemy też –  miejcie, prosimy, tę świadomość – że wciąż towarzyszy Wam niepokój. Że boicie się o „własne” dziś, a przede wszystkim o „własne” jutro, o to, że przyjdzie moment, w którym zbyt szybko, bo szybciej niż inni, zbliżycie się do schyłku zawodowego życia. Dzisiaj okrutny kodeksowy czas nie daje Wam pełnego spokoju w tej materii. Robimy wszystko, co w naszej mocy, by pomóc Wam przetrwać ten krytyczny okres – szczególnie tym, którzy na scenie spędzili dwadzieścia, a nawet więcej lat. Niekiedy we właściwym czasie udaje nam się zmienić Waszą zawodową drogę na tę, na której możecie czuć się bezpieczni ekonomicznie i społecznie. Niestety nie mamy jednak zbyt wielu instrumentów na tym polu. Chcielibyśmy, by władze uzupełniły w lukę i ustanowiły status formalny tancerza-nauczyciela, tak jak to jest na całym świecie. To nasze zobowiązanie w dniu Waszego święta. Mamy nadzieję, że nasza mobilizacja kiedyś przyniesie efekty. Podobnie jak Wam, trudno nam bowiem wyobrazić sobie na scenie artystów w wieku przedemerytalnym w wyznaczonym dzisiaj ustawowo czasie, tańczących w balecie „Romeo i Julia” Prokofiewa czy kankana w „Orfeuszu w piekle” Offenbacha. Po zakończeniu kariery scenicznej powinniście mieć prawo do wykorzystania swojego doświadczenia i przekazywania go młodszym. Bo jak nie Wy, to kto?

Uwierzcie, że walczymy o Was i walczyć nie przestaniemy. Musimy wreszcie zmienić postrzeganie Waszego pięknego, choć zbyt krótkiego, i jakże potrzebnego nam wszystkim zawodu. Wierzymy, że się uda.

Niech żyje taniec, niech żyje balet! Niech żyje teatr! Bo bez Was żyć nie może.

 
Dyrekcja Opery Krakowskiej