Pierwsza zmarszczka

Pierwsza zmarszczka to opera komiczna Teodora Leszetyckiego, zapomniane XIX-wieczne dzieło salonowe, lekka i szalenie zabawna komedia pełna błyskotliwego humoru na kwartet wokalny. Libretto autorstwa Salomona Hermanna von Mosenthala w ironiczny i zabawny sposób porusza temat kobiecego lęku przed starzeniem się, a zarazem odkrywa ukryte pod powierzchnią społeczne konwencje dotyczące wieku, przemijania i miłości. 

Akcja opery rozgrywa się  podczas balu maskowego, w okresie karnawału i koncentruje się wokół Markizy - dojrzałej, lecz wciąż pięknej i dystyngowanej kobiety, która dostrzega pierwsze oznaki upływającego czasu. Choć nadal cieszy się zainteresowaniem adoratorów, w jej sercu rodzi się obawa i strach przed bezpowrotnie odchodzącą młodością, a wraz z nią - przed utratą szans na miłość. W tej sytuacji z pomocą przychodzi jej sprytna i pełna temperamentu służąca, Juliette. Młoda służąca, wykorzystuje swoją inteligencję i wdzięk, w komiczny i pełen energii sposób nakłania Markizę do podjęcia decyzji o zamążpójściu. Spośród trzech zalotników Markiza musi dokonać wyboru - perypetie wynikające z tej decyzji dostarczają nie tylko zabawnych, ale i wzruszających momentów. To pełna uroku, lekka opera komiczna, która w humorystyczny sposób ukazuje nie tylko dylematy związane z przemijaniem, ale jednocześnie udowadnia, że dla miłości wiek nie ma znaczenia.

Podjęty w operze temat starzenia się, nie odnosi się wyłącznie do Markizy, ale także stanowi szerszy kontekst społeczny - pytanie o to, jak kobieta w społeczeństwie postrzega swoją wartość i rolę, gdy czas nieubłaganie płynie. Historia Markizy nie tylko przypomina barwny karnawał życia, gdzie radość, zabawa i niepowtarzalne postacie balansują na pograniczu iluzji i rzeczywistości. Spektakl utrzymany w duchu estetyki Federico Felliniego bawi się konwencją i ukazuje społeczne maski oraz pozory, które mogą ukryć prawdziwe uczucia, a humor i ironia stają się narzędziami, które ukazują te najbardziej prozaiczne i codzienne lęki związane z przemijaniem i poszukiwaniem miłości. Chaos karnawału nie tylko jest tłem dla miłosnych perypetii, to także przestrzeń, w której bohaterowie odkrywają siebie, swoje pragnienia i obawy. W pozornej zabawie kryje się głęboka refleksja nad naturą czasu i przemijania - nad tym, co nieuchronnie odchodzi, ale też nad tym, co pozostaje kiedy opadnie kurz zabawy, maski i iluzje.

W realizację projektu zaangażowani będą studenci Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie oraz Akademii Sztuk Pięknym im. Jana Matejki w Krakowie. Współpraca pomiędzy naszymi instytucjami zaowocowała podpisaniem listów intencyjnych, które wyrażają obopólną chęć do realizowania wspólnych projektów artystycznych i edukacyjnych.