Carmina Burana

Interesująco rozwiązana została podstawowa organizacja przestrzeni scenicznej. Na galerii w głębi umieszczono w dwóch rzędach chór z nutami w rękach, który nie ukrywa zatem swojej roli czysto muzycznej natury i zewnętrznej wobec widowiska. Przygotowany przez Jacka Mentla stanowi jedną z najmocniejszych stron tego przedstawienia. Na scenie zaś rozgrywa się główna akcja choreograficzna. Najbardziej udane są układy oparte na ekspresji czystego, żywiołowego ruchu, wykonywane przez cały corps de ballet. Polegają one na elementarnych sposobach poruszania się na całych stopach, a także wybijaniu rytmu za pomocą tupania czy uderzeń dłońmi o blat stołu, kiedy akcja przybiera postać dosłownej uczty. Wtedy też pojawia się kontratenorowa w istocie, perwersyjna aria łabędzia przypiekanego na rożnie Olim lacus colueram, zmuszonego do pławienia się w sosie zamiast wcześniejszego stawu. Towarzyszy temu choreograficzna etiuda charakterystyczna w wykonaniu występującego z obnażonym torsem Federico Casilli.

(...) Emilowi Wesołowskiemu udało się wyczarować widowisko pełne życia, ruchu, tętniące namiętnością, radością samego istnienia. Oczywiście, te wszystkie emocje narzucała muzyka Orffa. (...) Świetnie spisali się w wokalnych partiach solowych Katarzyna Oleś-Blacha, Krzysztof Kur i Stanisław Kuflyuk, uroczy i pięknie brzmiący był chór dziecięcy (przygotowanie Beata i Marek Kluzowie). Zapierała dech w piersiach powietrzna akrobatyka Magdaleny Sztencel. Ale przede wszystkim kapitalny był balet Opery Krakowskiej nie tylko wydający się fruwać w powietrzu, ale i wzruszający a nawet bawiący (kapitalny Łąbędź Frederika Casillego).