Otello

Arcydzieło opery tragicznej i tryumf 74-letniego kompozytora, który po sukcesie Aidy na 16. lat wycofał się z operowej areny przekonany, że w tym gatunku nie ma już nic nowego do powiedzenia. Wielki come back Verdiego na scenę mediolańskiej La Scalli w 1887 r. świat muzyki zawdzięcza w głównej mierze Arrigowi Boito, kompozytorowi Mefistofelesa (wystawionego na naszej scenie w 2014 r.) i jednocześnie znakomitemu libreciście. Jego propozycję stworzenia opery według Otella Szekspira Verdi nie tylko nie odrzucił, ale nawet nadzorował każdą scenę powstającego materiału literackiego. Boito zagęścił akcję, uwydatnił motywy działań postaci nie gubiąc sensu szekspirowskiego dzieła -  dramatu wielkich namiętności: unicestwionej miłości przez chorobliwą zazdrość, podsycaną intrygami i kłamstwem, powodowanymi obsesją zemsty i żądzą władzy. Verdi napisał znakomitą muzykę, w której dał dowód niebywałej wyobraźni i warsztatowej wirtuozerii. Stworzył dzieło oryginalne, nowatorskie. Zamiast uwertury zaproponował takty szalejącej burzy określające z góry temperaturę zdarzeń i uczuć,  wprowadził monologi o charakterze deklamacyjnym, które nie są ani arią, ani recytatywem pozostając wierne tradycji belcanta. Wykorzystał odkrywczo instrumenty, zwłaszcza dęte.

Utwory Giuseppe Verdiego nie schodziły przez dziesięciolecia z afisza Opery Krakowskiej, od premiery Rigoletta  otwierającego działalność teatru  w 1954 r. Potem Rigoletto miało jeszcze cztery realizacje (1964, 1983, 1989, 2004), Traviata została wystawiona pięciokrotnie (1961, 1973, 1980, 1986, 2011). W repertuarze znalazły się także: Don Carlos (1972), Nabucco (1992), Bal maskowy (1996), Makbet (2001), Aida (2003), Trubadur (20013) oraz wykonanie Requiem (2010). Otello jest pierwszą realizacją tego dzieła w dziejach naszej sceny.

Inscenizację przygotowuje Laco Adamik, tegoroczny laureat Nagrody im.  Jana Kiepury za całokształt twórczości, mający w bogatym dorobku reżysera operowego realizacje dzieł Giuseppe Verdiego, by przypomnieć Makbeta (Opera Krakowska), Aidę, Nabucco czy Trubadura (Opera Krakowska). Towarzyszy mu niezmiennie jako scenograf Barbara Kędzierska. Niezwykle wymagającą stronę muzyczną utworu wziął na siebie Tomasz Tokarczyk, kierownik muzyczny krakowskiej sceny  a także „najlepszy dyrygent” w tegorocznej edycji Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury. W tytułowej partii wystąpią dwaj cenieni  tenorzy, znani publiczności z występów na największych polskich scenach operowych: Tomasz Kuk, należący do zespołu Opery Krakowskiej i gościnnie Dominik Sutowicz, który na naszej scenie kreował partię Manrica w Trubadurze i partię Hoffmanna w Opowieściach Hoffmanna Offenbacha.