Tango

Operowe libretto bazujące na poetyckim dziele, dramat, antyczny mit, biblijna przypowieść… Historia sztuki, w szczególności opery, dowodzi, że u zarania większości dzieł, ich uwertur, arii, ansambli, chórów, leżały ludzkie radości i tragedie, uczucia i emocje przelane na papier w postaci strofy, wersu, akapitu.

Wśród najwybitniejszych dramatów powojennej Polski bezspornie wymienimy Tango Sławomira Mrożka. Warto zauważyć, że w swojej dwuznaczności, ponadczasowości, dzieło wydaje się wręcz wymarzonym fundamentem do eksperymentu z formą i konwencją; do stworzenia na jego bazie opery. Aby słynny dramat rozpisany na takty, arie, ansamble, wreszcie ujęty w ramy – akty, zachował artystyczny poziom narzucony przez twórcę pierwowzoru, potrzeba ręki wizjonera. Jego wyobraźni, warsztatu, kompleksowego ujęcia dzieła, odnalezienia melodii i rytmu w tekście. Fakt, że od strony kompozytorskiej podjął się tego trudnego zadania Michał Dobrzyński, staje się gwarantem jakości. To właśnie ten twórca, zaliczany do grona najwybitniejszych kompozytorów młodego pokolenia, w mistrzowski sposób przełożył na język współczesnej opery gombrowiczowską Operetkę, wystawioną na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej. Sukces operowej adaptacji dzieła Witolda Gombrowicza, dowodzi, że przełożenie klasyki polskiego dramatu na język opery, mogą wieńczyć znakomite recenzje krytyki i entuzjazm melomanów. A to nieczęsto występuje w parze!

Opera, jako sztuka, daje doskonałe możliwość ukazania wieloznaczności literackiego pierwowzoru. Do typowych środków wyrazu dochodzi walor muzyki – budowanego napięcia, konfliktu. To idzie w parze z wieloznacznością i wielopłaszczyznowością akcji dzieła Mrożka. Opera, jako forma sceniczna, posiada magię niedopowiedzenia, zaś sama muzyka może być odczytywana na tyle sposobów, ilu ma słuchaczy.